Chocolade is een wonderlijk goedje waar al heel wat boeken over zijn vol geschreven. Het bevat diverse stoffen zoals neurotransmitters β-fenylethylamine, dopamine, serotonine en endorfine,cafeine, theobromine en anandamide. Door deze stoffen is het idee ontstaan dat chocolade een stimulerend effect heeft op de hersenen en dat het verslavend zou zijn. Je moet hier echter wel enorme hoeveelheden pure chocolade voor eten.
Een van de stoffen die chocolade dus bevat is theobromine. Deze stof wordt o.a. gebruikt in medicijnen zoals een plaspil. Hoe puurder de chocolade, hoe meer theobromine deze bevat. Zo bevat melkchocolade per gram 1,5-2,2 mg en puur 4,5-16 mg. Die theobromine bezorgt ons vandaag een probleem. Theobromine is namelijk giftig voor honden (en katten, paarden en fretten). Hun stofwisseling kan theobromine niet omzetten. Dit heeft tot gevolg dat de stof een hele tijd blijft circuleren in hun bloedsomloop. Dit heeft invloed op het hart, het centraal zenuwstelsel en de nieren.
Een grotere hond, zoals onze labrador Gijs, kan aardig wat chocolade oppeuzelen voordat hij last krijgt van toxische verschijnselen. In het verleden hebben Gijs en ook onze Hendrik nog wel eens chocolade gejat, maar door hun afmetingen en dus gewicht had dat weinig tot geen effect. Van het internet komt een voorbeeldje:
Melkchocolade bevat ongeveer 44 milligram theobromine per 25gr. Donkere chocolade kan echter tot 390 milligram per 25gr bevatten! Tijd voor een theoretische rekensom:
Een Labrador weegt gemiddeld 32kg; 4800 milligram theobromine veroorzaakt een toxische reaktie.
Een reep Cote d Or fondant weegt 100gr en bevat 1560 milligram theobromine.
Onze Lab moet dus meer dan 3 repen Cote d Or fondant oppeuzelen om toxische verschijnselen te krijgen
Helaas hebben we tegenwoordig ook een klein hondje, Grappa. En Grappa kan overal op, onder en in. Vannacht heeft hij de bak met voornamelijk pure eitjes gevonden en er een heleboel opgegeten. Bij een hondje van het formaat van Grappa kan zon 40 gram pure chocolade dodelijk zijn. Dat zijn niet veel eitjes, heb ik gewogen op mijn weegschaal, een stuk of vier, vijf. Symptomen voor vergiftiging zijn urineverlies, hijgen, verhoogde hartslag en nog wat ellende. Manlief en Dame 1 gingen dus zojuist naar de (spoed)dierenarts. Voor Gijs is het niet zo'n probleem, maar voor Grappa dus wel. Nu is het afwachten...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten