Goed keukengerei is het halve werk

Ik ben niet zo moeilijk in de keuken en rommel vaak maar wat aan. Toch zijn er een paar keukenspullen waar ik erg veel waarde aan hecht en dus ook erg zuinig op ben. Allereerst mijn pannen. Nee, het zijn geen hypermoderne pannen a la Iittala, maar pannen van Spring. Ik heb ze nu al een jaar of 10 en ze blijven er mooi uitzien en koken/bakken dus geweldig.

Verder zijn mijn keukenmessen mij heilig. Een blok met messen, vork en aanzetstaal van Sabatier. Ooit gekregen van Manlief. Ze mogen beslist niet in de afwasmachine en regelmatig worden ze aangezet, want zeg nou zelf: een goed, scherp mes is het halve werk! Hoe prettig is het om een preitje te snijden en daar gewoon door heen te glijden als was het een pakje boter.

Ook manlief viel het gisteren op, dat de messen weer geslepen waren, toen hij een ui aan het snipperen was voor de spaghettisaus.

Hoe krijg ik het dan voor elkaar om, wanneer ik niet hoeft te koken, als linkshandige in mijn linker wijsvinger te snijden?


Het voordeel van een goed scherp mes is ook dat de snede scherp en recht is en dus een snee in je vinger beter heelt. Althans, dat zei de arts op de EHBO, waar ik toch even langs ben gegaan...

Quiche met prei en champignons

Eigenlijk wilde ik vanavond een souffle maken, want ik heb (door een inkoopfout) wat teveel eieren gekocht. Maar om zoiets te fabriceren voor alleen mijzelf en De Dames, daar valt geen lol aan te beleven. Wanneer je een souffle maakt, dan wil je toch minstens bij het opdienen ohhhh's en ahhhh's horen. Morgen dan misschien, want dan eet Vriendinlief mee. De Dames kozen voor een omelet. Dame 2 staat nu eieren te kloppen naast de oven waarin voor mijzelf (en natuurlijk voor de anderen, want zo'n ding krijg ik alleen niet op) een quiche staat.

Het is ontzettend raar: ik kook erg graag en heel vaak. Maak de meest idiote recepten klaar, maar quiches dus niet. Ik ben nooit een bakker geweest en mijn broodbak-experiment van onlangs (waar ik na wat zoeken dus niets over heb verteld) was ook de eerste keer. In een ver verleden heb ik wel eens met behulp van een pak doe-het-zelf-mix-u-hoeft-alleen-eieren-en-melk-toe-te-voegen een quiche gemaakt, maar dat pakjes stadium ben ik inmiddels al zo'n 20 jaar voorbij.

Ik heb ontdekt dat de lekkerste quiche die met prei van Phillipe Galerne is. Sinds oktober 2006 is deze Franse bakker gevestigd in Den Haag en het loopt storm! Overheerlijke croissants halen op zondagochtend betekent dat je in de rij moet gaan staan. De madeleines, croissants en tartelettes, het desembrood, de stokbroden, alles is even lekker.

En vanavond had ik zin in quiche en was Philippe natuurlijk niet in de buurt. Dus dan maar zelf aan de slag.

Even in mijn kookboeken gebladerd en na wat recepten te hebben bekeken deed ik bij 250 gram witte bloem een ei, 125 gram boter en een scheut melk. Dat werd wat klef, dus uiteindelijk nog een ons extra bloem toegevoegd.
Die paar trouwe lezers zullen nu wel denken: huh, een recept? Want ik doe het nooit volgens het boekje. Ook nu dus weer niet: ik ben veel te rommelig en had bedacht een recept voor genoeg deeg voor twee quiches te splitsen. Ik begon zo mooi: de helft van de bloem, maar de rest heb ik er voor het volle pond ingedaan! Oeps! Het werd wel een prettig deeg, dat lekker uitrolde.


Mooi neergevleid in mijn (nog nooit gebruikte, maar het is zo handig om te hebben, dus ik koop hem) beboterde en bebloemde quiche-vorm en op de bodem wat paneermeel gestrooid. Een mengsel van gewone champignons, kastanjechampignons, rode uit en prei even opgebakken en het restje van wat uitgebakken magere spekblokjes van gisteren erdoor. Oh ja, ook knoflook en wat kruiden. Verder vier eieren opgeklopt, daar geraspte kaas doorheen en een flinke scheut room. Dat door het champignonnenmengsel geschept en op het deeg gegoten.
De oven had ik voorverwarmd op ca. 225 graden. Mijn thermometertje ingesteld op 25 minuten. Dat bleek iets te kort dus nog 7 minuten erbij.

De quiche zag er ontzettend lekker uit en kwam prima uit de glazen vorm. Even afkoelen en... lekker met een glaasje witte wijn!

Ook Dame 1 vond het goed gelukt. Toch ga ik van de week zo'n stuk quiche bij Philippe Galerne halen om eens goed te proeven en te determineren!

Rosbief met mijn nieuwe thermometer

Nadat Grappa weer was thuisgekomen en alle medicamenten had gehad, was het tijd voor het inwijden van mijn nieuwe thermometer.

Ik kook graag,maar heb eigenlijk nooit grote stukken vlees gebraden in de oven. Het doet me denken aan de rollades bij oma's en opa. Met de komst van mijn nieuwe thermometer moest daar natuurlijk verandering in komen. Na bestudering van allerlei lijstjes met kerntemperaturen en geploeg door het www had ik zaterdag besloten om een stuk vlees in de oven klaar te maken, ergens met de pasen. Helaas zijn ze hier geen lammetjeseters, dus koos ik, neutraler, voor rosbief.

Garen op lage temperatuur vind ik erg interessant. Niet alleen door alle theoretische wetenswaardigheden (met veel plezier lees ik nu Op zoek naar perfectie van Heston Blumenthal) maar ook vanwege de praktische kanten eraan. Wanneer ik gasten krijg, moet alles perfect en goed geregeld zijn. Heel belangrijk vind ik het dat ik niet continue in de keuken sta te zweten. Dat betekent dus dat alles bijna tot in de puntjes voorbereid is. Een groot stuk vlees waar je niet naar hoeft om te kijken is dan natuurlijk ideaal! Nu dus de test...

Op de site van Jurgen vond ik dat wat ik nodig had: Rosbief gegaard op lage temperatuur met praktische aanwijzingen.

Ik had al eerder deze week mijn oventemperatuur gechecked en die bleek toch behoorlijk overeen te komen met de echte temperatuur. Verder had ik ook ergens (waar?) gelezen dat bij de bereiding de oventemperatuur ca. 15 graden hoger gezet moest worden met de kerntemperatuur. De kerntemperatuur van de thermometer ingesteld op 50 graden, de oven op 65. De rosbief gekruid met peper en zout en in olijfolie op het heetste vuur dat ik heb (en dat is niet zoveel) even rondom aangebraden (zie ook weer het artikel van Jurgen met de link naar de Maillard-reactie). En toen hup, de oven in. Het was wat spelen met de knoppen, want de kerntemperatuur werd snel bereikt en liep toen ook nog wat op. Dus toch de temperatuur iets getemperd. De + 15 graden zijn toch iets teveel van het goede.

Aan het eind van de middag vroeg Manlief of het niet eens tijd werd om "die rollade" in de oven te zetten, want dat moest toch zo lang? Grmpffff.

Bij de rosbief een bearnaise saus, wat asperges (die toch echt op moesten)die zacht waren gegaard in de olie en knapperig gebakken aardappeltje. De asperges waren natuurlijk niet wat echte asperges moeten zijn. Ik kijk uit naar de echte, hollandse asperges. Bij navraag bij schoonmoeder die in het Salland woont, bleek dat de asperges al wel afgedekt zijn. Het seizoen daar start op 27 april, dus nog even een maandje wachten. Toch eens navragen of ze bij de verjaardag van Dame 2 al niet wat kan meenemen.

Ik was echt ontzettend benieuwd naar het resultaat van de rosbief, want op de eerste plaats dus een test en op de tweede plaats gehaald bij AH XL. Nu haal ik over het algemeen mijn vlees bij de echte slager, maar dat kwam er van de week niet van en ik ben niet vaak positief over het vlees van de supermarkt.


Sappig, mals, en rood, bloedrood.

Chocolade-eitjes

Pasen... en overal staan bakken met chocolade-eitjes. Ook bij ons. De melkchoclade en witte eitjes zijn favoriet bij de Dames. Manlief eet het liefst de pure en ik heel af en toe een witte. Het is ook niet verwonderlijk dat de restanten in de bak eitjes voornamelijk puur en wat wit zijn.

Chocolade is een wonderlijk goedje waar al heel wat boeken over zijn vol geschreven. Het bevat diverse stoffen zoals neurotransmitters β-fenylethylamine, dopamine, serotonine en endorfine,cafeine, theobromine en anandamide. Door deze stoffen is het idee ontstaan dat chocolade een stimulerend effect heeft op de hersenen en dat het verslavend zou zijn. Je moet hier echter wel enorme hoeveelheden pure chocolade voor eten.

Een van de stoffen die chocolade dus bevat is theobromine. Deze stof wordt o.a. gebruikt in medicijnen zoals een plaspil. Hoe puurder de chocolade, hoe meer theobromine deze bevat. Zo bevat melkchocolade per gram 1,5-2,2 mg en puur 4,5-16 mg. Die theobromine bezorgt ons vandaag een probleem. Theobromine is namelijk giftig voor honden (en katten, paarden en fretten). Hun stofwisseling kan theobromine niet omzetten. Dit heeft tot gevolg dat de stof een hele tijd blijft circuleren in hun bloedsomloop. Dit heeft invloed op het hart, het centraal zenuwstelsel en de nieren.

Een grotere hond, zoals onze labrador Gijs, kan aardig wat chocolade oppeuzelen voordat hij last krijgt van toxische verschijnselen. In het verleden hebben Gijs en ook onze Hendrik nog wel eens chocolade gejat, maar door hun afmetingen en dus gewicht had dat weinig tot geen effect. Van het internet komt een voorbeeldje:

Melkchocolade bevat ongeveer 44 milligram theobromine per 25gr. Donkere chocolade kan echter tot 390 milligram per 25gr bevatten! Tijd voor een theoretische rekensom:

Een Labrador weegt gemiddeld 32kg; 4800 milligram theobromine veroorzaakt een toxische reaktie.
Een reep Cote d Or fondant weegt 100gr en bevat 1560 milligram theobromine.
Onze Lab moet dus meer dan 3 repen Cote d Or fondant oppeuzelen om toxische verschijnselen te krijgen

Helaas hebben we tegenwoordig ook een klein hondje, Grappa. En Grappa kan overal op, onder en in. Vannacht heeft hij de bak met voornamelijk pure eitjes gevonden en er een heleboel opgegeten. Bij een hondje van het formaat van Grappa kan zon 40 gram pure chocolade dodelijk zijn. Dat zijn niet veel eitjes, heb ik gewogen op mijn weegschaal, een stuk of vier, vijf. Symptomen voor vergiftiging zijn urineverlies, hijgen, verhoogde hartslag en nog wat ellende. Manlief en Dame 1 gingen dus zojuist naar de (spoed)dierenarts. Voor Gijs is het niet zo'n probleem, maar voor Grappa dus wel. Nu is het afwachten...

Italiaanse happen

Afgelopen weekend vierde ik mijn verjaardag. Ik ben niet zo van de verjaardagsfeestjes, maar Manlief had gelijk toen hij zei dat we al te weinig feestjes vierden, dus feest!

Voor mij hoort bij feest eten, dus de afgelopen week passeerde allerlei lekkers de revue. De Dames wilden (hoe kan het ook anders) Japans, Manlief weer eens ouderwetse Hollandse happen en hapjes en ik? Ik wist het niet. Inmiddels was het al vrijdag en geheel tegen mijn gebruikelijke van-te-voren geregel had ik nog steeds niets! Niets bedacht, niets gekocht en niets idee... 's Middags met een aantal kookboeken ter inspiratie in het zonnetje en uiteindelijk werd het Italiaans.

Natuurlijk de gebruikelijke salumi, mortadella en parmaham (ook met meloen), de tomaatjes met buffelmozzarella en basilicum en ingemaakte artisjokken, zongedroogde tomaten (tja, uit een potje, te weinig zon!) en gegrilde plakken aubergine. Als liefhebster van Italiaanse kazen moest daar natuurlijk ook het een en ander van op tafel. Parmezan, Taleggio, zachte Gorgonzola, Roccolo en Tuma.

Lekker makkelijk, van die happen, maar er werd ook nog wel wat echt gekookt. Samen met Dame 1 maakte ik 's ochtends de saus voor de vitello tonnato, de courgettesoep van Robin en een tomatensoep met veel basilicum. Verder een simpele pastasalade met paddestoelen en een rijstsalade. De laatste recept komt uit De Zilveren Lepel en is een gerechtje dat ik zeker in de zomer nog eens ga maken. Eenvoud... maar een paar ingredienten en het is goed.


Het is prettig om zo ongeveer alles te hebben voorbereid, zodat je op het feest zelf eigenlijk niks meer hoeft te doen en je kan vermaken met vermakelijke gasten en heerlijke wijn (ik heb me klem gezopen aan de Pinot Grigio Alto Adige). Ik had dus hulp van Dame 1, maar voor het opmaken van de schalen, het pouleren van de glazen en al die andere klusjes had ik versterking van mijn keukenmeneren: Vriendje en Papa, die met veel plezier met ansjovisjes, bolletjes meloen en parmaham en al het andere lekkers aan de slag gingen om het mooi op de schalen te krijgen.

Er werd flink gegeten en nog flinker gedronken, veel gelachen en gepraat. En ik werd flink verwend. En zo hoort dat bij een verjaardagsfeestje!

Recept Rijstsalade met garnalen
(Riso in insalata ai gamberetti, De Zilveren Lepel)

Kook (350 gram) langkorrelige rijst gaar in water en zout. Uit laten lekken en afspoelen met koud water. Roer (3 el.) olijfolie door het sap van (1) citroen en breng op smaak met pezo. Doe (200 gram gare, gepelde) garnalen, (3 el fijngehakte, verse) bladpeterselie en (8 in reepjes gesneden blaadjes) basilicum bij de rijst en giet er het olie/citroenmengsel bij. Voorzichtig husselen. Beboter een kom, schep de rijst er in en druk aan. Wegzetten in de koelkast. Voor het opdienen storten op een schaal.

Keukenspul

Het is leuk om jarig te zijn en cadeautjes te krijgen. Alleen het bedenken van wat je wil hebben, vind ik wel eens lastig. Op die vraag van mijn moeder kwam ik weer met de gebruikelijke keukenspullen. Ja, maar ik koop altijd dingen voor je keuken, dat is toch niet leuk? Jawel hoor, vind ik leuk! Dus heb ik al diverse keukenspullen bij haar gescoord zoals een zware vijzel en een truffelschaaf. Daar kwam gisteren weer een nieuw hebbeding bij: een thermometer met sensor. Daar ben ik zeer gelukkig mee, want na het klaarmaken van de parelhoen vorige week moest ik ook zo'n ding! Hoe heb ik het al die tijd zonder kunnen stellen?

Wat ik ook niet heb is een eierwekker, nu dus wel, want er zit ook een timer in.

Brasserie De Keuken van Waarde

Na het lezen van de recensie van Yvon bedacht ik me dat ik die ook nog had geschreven en nog niet had gepubliceerd! Waarom eigenlijk niet? Ik kwam in mijn lijstje nog meer niet gepubliceerde stukjes tegen die best nog wel lekker of interessant zijn. Ik moet ze toch nog eens even doornemen.

Bijgaand mijn stukje over Brasserie De Keuken van Waarde. Toch nog geplaatst en leuk om te vergelijken met dat van Yvon:

Zoals beloofd mocht Dame 1 gisteren zeggen waar we gingen eten. Bij "iets met een Keuken". Ze bedoelde de Keuken van Waarde, waar we eerder met de Dames geweest waren. Ze waren toen enorm verwend door de chefkok en eigenaar, Dimitri Roedoe. Hij heeft de Keuken van Waarde eigenlijk totaal veranderd. Beneden is de Brasserie van Waarde gekomen; eigenlijk een chiquere bistro, waarmee gemikt wordt op een breder publiek. Niet alleen volwassenen kunnen hier aan hun trekken komen. Er is ook een kindermenukaart, zodat kids niet zijn aangewezen op de standaard patat met een frikandel. Toch is de kaart niet a la een Brasserie. Op de bovenverdieping is de Keuken van Waarde gevestigd. Hier is een nieuwe keuken gebouwd en hier verrast de chefkok zijn gasten op culinaire hoogstandjes. We hebben dit nog niet mogen proeven, maar gaan dat zeker in de toekomst een keer uitproberen.

Ik belde om te reserveren en hoorde dat het Restaurantweek was. Oh ja, natuurlijk! Helemaal vergeten. Maar we waren natuurlijk welkom met de Dames. Om 6 uur of half negen. Tja, kon het niet eerder? Zes uur haalden we niet en half 9 is voor Dames van lagere school leeftijd wel erg laat. De jongedame aan de telefoon ging schuiven en schuiven en we konden binnenkomen wanneer we wilden, ondanks de twee shifts die ze draaiden.

De keuze was snel gemaakt: we aten het Restaurantweekmenu uitgebreid met een tussengerecht. Daarbij een bijbehorend wijnaraangement. Voor de Dames zou een kindermenu samengesteld worden.

We kregen brood met aioli en tapenade. En vervolgens kwam er een amusetje. Niet heel bijzonder; een kwarteleitje op een puree van ??? (dat ben ik vergeten) en een minibakje met kruidenkaas en een minitomaatje.

We startten met een ballotine van Schotse zalm en zeeduivel met een sorbet van mierikswortel. De zeeduivel zit verpakt in een groene-kruidenlaagje en daarom heen zit weer de zalm. De sorbet is bijzonder en ook lekker. Erbij drinken we een witte wijn, een St. Felix blanc. De Dames krijgen meloen met parmaham. Commentaar is dat de parmaham te dik gesneden en dat krijgen die gevoelige damesmondjes niet fijngekauwd.

De volgende gang is saffraancannelloni gevuld met coquilles in kreeftmousseline. Hartstikke lekker: dikke coquilles in een mooie canneloni. De kreeftenmousseline is om te snoepen! Erbij de volgende witte wijn: een Chardonnay (ik heb ergens op geschreven van wie/wat/waar, want het is een heerlijke wijn).

Het hoofdgerecht van het menu is een kwartel gevuld met spek en een madeirasaus. De kwartel is mals en de saus lekker. Het spek hoeft van mij niet zo nodig; ik vind al gauw dat het een overheersende, te zoute smaak geeft (ook bij bijvoorbeeld zeeduivel omwikkeld met parmaham of pancetta). De wijn? Ja, de wijn.... geen wijn....!!!
De Dames krijgen een spiesje van rundvlees met natuurlijk dikke patatten en een salade. "Eet je groenten op!" zeg ik als goede moeder. Maar nee, dat gaat niet lukken, want de sla is zo "zuur". Na geproefd te hebben geef ik de Dames gelijk en we melden dit bij de mevrouw van de bediening, die uiterst attent reageert: Nee, dat kan niet hoor, dat is voor kinderen veel te veel balsamico!

Zoals altijd skippen we het desert en vragen koffie. De Dames krijgen een mooie toet met drie smaken ijs. Ik ben geen ijseter, maar wil toch altijd even proeven. Lekker!

Met rekening waren we het niet eens: voor het wijnarrangement werd de volle mep gerekend, terwijl we maar twee glaasjes per persoon hadden gedronken. Toen dat gemeld werd, werd direct het gehele wijnarrangement van de rekening gehaald.

Van eerdere keren dat we er zijn wezen eten, weet ik dat de kok heel veel beter kan. Dit was allemaal voorgeproduceerd, het was hartstikke druk en was zaten natuurlijk tussen twee shifts. Maar de bediening was prima en ook de problemen werden keurig opgelost.

De volgende keer gaan we eens boven Restaurant de Keuken van Waarde uitproberen.

Dank Yvon, nu weet ik ook hoe de Chardonnay heet (het papiertje is nog steeds zoek)!

Nieuwe look

Ja, bij een nieuw levensjaar hoort natuurlijk een nieuwe look! En het lijkt allemaal te werken!

Het enige vervelende is, dat dat gepruts zoveel tijd kost. Kwam manlief vanavond thuis en toen was er dus niets te eten (ja, het was er wel; een makkelijke pan chili con carne) en de honden moesten dus uit, want ik moest zonodig die website werkend maken. Nu het werkt. Nog even wat aankleden en dan fris het nieuwe levensjaar in!

Sorry

Maar het is wat chaos op mijn vernieuwde (verknoeide) site... Iets fout gedaan en ben nu te moe om te herstellen.

Morgen weer een dag??

En dat terwijl ik vandaag juist zoveel bezoekers had. Jammer dat ze niet allemaal stemden!

Delicious. parelhoen

Kookbladen en -boeken lees ik met veel plezier. Toch maak ik weinig maaltijden klaar waarin ik gebruik maak van recepten. Een recept is voor mij meestal een handleiding voor de hoeveelheden en de temperatuur, maar verder doe ik maar wat! Het gevolg is dat er dan dus wel eens iets mislukt. Geluk had ik met de bieten-aardappeltaart uit het Kerstnummer van de Delicious. Die was goed gelukt en hartstikke lekker.

Gisteren had ik trek in zuurkool (lekker gestoofd in witte wijn en appelsap en stukjes ganzenlevermousse erdoor). De Dames wilden aardappelpuree. "Mam, met truffel erdoor!" Dat vond mam een goed idee, want dat was ook lekker bij de zuurkool. Nu nog vlees, vis of.... parelhoen.

In het laatste nummer van Delicious. stond een artikel met recept om de perfekte parelhoen te bereiden; zowel sappige poten als sappige borstfilets. Iedere maand behandelen de auteurs van Cook & Chemist, Eke Marien en Jan Groenewold, een item, waarbij gebruik wordt gemaakt van nattur- en scheikundige kennis voor het bereiden van vlees, vis en al wat meer. Het "moleculaire" koken waar iedereen zo vol van is en dat je, met bijvoorbeeld dit boek en allerlei handige texturen tegenwoordig ook thuis kunt doen.

Het is vernieuwend, het is anders... jaja. Ik kan me herinneren dat mijn moeder zich 30 jaar geleden ook al bezig hield met het garen op lage temperaturen (mam, corrigeer me als dat niet zo is en anders: Vertel!). Maar goed, het heeft altijd al mijn interesse gehad. Het recept voor de perfecte parelhoen behandelt als eerste het hoe en waarom: hoe komt het dat bij gevogelte de borst droog is en de poten sappig en mals bij bereiding van een hele vogel? Poten bestaan uit veel bindweefsel, dat pas mals wordt na lange verhitting. Borst bestaat voornamelijk uit spierweefsel, dat eigenlijk niet te heet mag worden bereid, want dan wordt het taai. Dat is dus een probleem bij het bereiden van een gehele vogel. De oplossing ligt volgens de schrijvers in het cree-eren van een temperatuurverschil tussen borst en poten. Dit doen ze door de borst af te koelen met ijszakjes. Hierdoor wordt de borst teruggekoeld tot 2 graden, terwijl de poten op kamertemperatuur komen. Dat geeft een verschil van 20 graden en die twintg zijn essentieel voor het verkrijgen van een lekkere hoen. Daarnaast wordt gebruik gemaakt van een fond waarin de hoen ligt. Deze fond geleidt warmte en geeft smaak.

Vervolgens staat er dan het recept. En natuurlijk had ik dat hele recept niet bekeken, dus wat er in en op de parelhoen ging was niet volgens het boekje (ik had namelijk geen verse salie en ook geen venkelzaad, foei!). Ook essentieel tegenwoordig in de moderne, moleculaire keuken is een oventhermometer met sensor. Heb ik ook niet, dus direct maar op mijn verlanglijst voor aanstaande verjaardag gezet.

Nadat 's middags de borst had staan koelen, aten we dus 's avonds de perfecte parelhoen. Ik moet zeggen dat de borst nog sappiger was dan de poten! De hoen was dus al uit de kunst, maar als ik nou zometeen ook nog zo'n thermometer zou krijgen, dan ga ik aan de slag met kip, fazant, eend, gans en alles wat nog meer vliegt!

Pizza in de herkansing

Na de misser van vorige week vonden we dat de pizza toch in de herkansing moest. Dus uit school gekomen maakten Dame 2 en ik pizzadeeg. Ik had een ander recept uitgekozen en Dame 2 vond dat het lekker kneedde. Niet van die derrie als de eerste keer.

Ik kan best wel leuk koken en bakken, maar soms heb ik van die dagen dat alles misloopt en aangezien het de vorige keer zo fout was gegaan, had ik als noodoplossing nog een pak kant-en-klaar-pizza-deeg van een of andere dokter meegenomen. Je weet maar nooit.

Het resultaat mocht er zijn: twee vierkante pizza's met voor iedereen een eigen stuk belegd naar keuze.



Helaas hadden we niet genoeg deeg gemaakt en moet het kant-en-klare-deeg aangebroken worden. Helaas, ja: het was niet te vreten!

Oefening baart kunst...

Met name Dame 2 is momenteel zeer actief in de keuken. Het is leuk om haar zo geconcentreerd bezig te zien. Vorige week, na onze avond uit naar waar dan ook, bleef Vriend logeren. Aangezien hij ook de grote vriend is van de Dames, wisten ze hem over te halen om nog een nacht te blijven. We zouden weer sushi eten (niet dat wij dat vies vinden, hoor). Nu is het zo, dat vriend in de kok is geweest en nadat ik de rijst had gekookt werd ik min of meer de keuken uit gebonjourd. Dat vind ik helemaal niet erg; sterker nog: ik kan er erg van genieten wanneer er voor mij gekookt wordt!

Dame 2 en Vriend gingen aan de slag en stonden met z'n twee uren in de keuken om de mooiste sushi in elkaar te draaien. Het was een genot om te zien en ook een genot om vervolgens op te eten!

Wanneer je aan Dame 2 vraagt wat ze wil worden is het eerste antwoord: hockeyster. Daarna volgt kok. Beiden vind ik bij haar passen.

Sushiworkshop van Dame 1:

Eten is kunst

Manlief leest totaal andere weblogs en sites dan ik, maar hij is wel zo lief me te attenderen op sites die gerelateerd zijn aan eten of waar (w)etenswaardigheden op staan. Zo ook zojuist (klik op de titel).



Meer op de site van de fotograaf/kunstenaar.kok Carl Warner.

Uitslag

Het grote wachten zit erop voor Dame 1: Vanmiddag kwam de uitslag van de Citotoets binnen.

Ik kan me niet herinneren dat die uitslag voor mij destijds zo belangrijk was. Ik deed de Citotoets in de zesde klas en de keuze voor de middelbare school was niet moeilijk. Was je altijd al slecht, dan ging je naar bijvoorbeeld de LTS. Was je iets beter, dan kon je naar de MAVO. Veel scholen waren van die combi's: MAVO, HAVO en VWO/Atheneum, dus na een jaar in de brugklas kon je altijd nog hoger of lager. Verder was er in mijn geboortestad dan de keuze tussen Christelijk of Openbaar. Nou, simpel eigenlijk.

Nu is dat niet meer. Het begint al in groep 7 met de "entreetoets". Een soort oefen-cito-toets. Nou ja, oefen... Je krijgt een leuk papiertje en daar staat een score op. Dat papiertje moet je wel goed bewaren, want die score heb je dus wel nodig bij het inschrijven van je kind op de middelbare school van je keuze. Dat inschrijven doe je dus al in januari. En dan is dus nog niet eens de Citotoets gemaakt!

Hartstikke spannend, want bij overinschrijvingen wordt er dus geloot of je wel of niet toegelaten wordt. Ondertussen wordt ook nog even de "echte" Citotoets gemaakt en is het dus wachten. Wachten op de loting en wachten op de uitslag van de Citotoets.

De uitslag van de loting was positief: Dame 1 was toegelaten. Joepie!! Maar niet te vroeg juichen, want de school houdt een minimum score aan. Als Dame 1 die score niet zou halen, dan zouden we alsnog op zoek moeten gaan naar een andere school! En aangezien Dame 1 zo'n beetje in de middenmoot zit, zou het er wel om kunnen spannen!

Ik moet eerlijk zeggen dat ik erover droomde: Dames die beiden scores binnenkregen die teleurstellend waren, scores die ikzelf binnen kreeg die helemaal niet overeen kwamen met mijn eigen score van veel jaar geleden. Badend in het zweet werd ik wakker!

Vanmiddag was het zover: de envelop lag in de brievenbus. Dame 1 nam hem heel geheimzinnig mee naar boven om eerst zelf te kunnen kijken. Het duurde eindeloos! Eindelijk kwam ze beneden en duwde me het briefje in mijn handen.

Pfffff, precies de benodigde minimumscore!!!! JOEPIE!!!! Wat een opluchting! Manlief en ik zijn apetrots op onze Dame! Ze mag zeggen waar we vanavond gaan eten om het te vieren! (Ik hoop dat ze niet de McDonalds kiest).


Ja, het kleine meisje wordt nu echt een Dame!

Waar dan ook

Culinaire hoogstandjes kan je niet verwachten, wanneer je met zes volwassen en vijf Dametjes naar waar dan ook gaat.

We hadden nog even willen wokken, maar we reden met de twee auto's met te grote snelheid onder het restaurant op de A4 door. Niet zo raar dat we dus belanden in de McDonalds. Ik ben nooit een fan geweest van de Mc en ook na gisteravond heb ik weer even genoeg laffe, lauwe hap gehad. Als de hamburgers en frietjes nou dezelfde uitstraling gehad hadden als het vernieuwde interieur van de Mc aan de Spaklerweg in Amsterdam, dan was het misschien nog wel wat geweest, want het interieur was fris en schoon met mooie tafels en stoelen en bankjes in fris limegroen en chocoladebruin. Erg strak en verzorgd. Minder verzorgd zijn de altijd lauwe burgers en melige frieten. Het smaakt naar niks en het vult niks: na een uur heb je weer trek. Maar goed, Dametjes en volwassen mannen schijnen het lekker te vinden.

Door de windhozen en de stromende regen gingen we verder naar waar dan ook, want dat is , zeggen ze, de vertaling van Varekai, een woord uit het Romani. Het is de vijfde show van Cirque du Soleil en gisteravond was de premiere in Amsterdam. En dankzij Manlief waren wij in het gelukkige bezit van maar liefst 14 kaarten en ook nog vier toegangsbewijzen voor de afterparty. Inmiddels was ons gezelschap uitgebreid met Zwagers.

Diep in het bos, op de top van een vulkaan, bestaat een bontgekleurde wereld met onbegrensde mogelijkheden; de wereld die Varekai heet.

Het verhaal begint als een eenzame jongen uit de lucht komt vallen en in die wereld terecht komt. In een magisch bos bewoond door wonderlijke wezens beleeft hij een bijzonder avontuur. Op deze dag, waar de tijd zijn grens bereikt en op deze plek van echte en onvervalste mogelijkheden, begint een herontdekking van het leven.

En dan begint de adembenemde reis. Twee uur lang entertainment: schitterde kostuums, geweldige acts, mooie muziek en zang, lichteffecten en alles zo perfect getimed. Het is bijna niet te beschrijven, maar dit komt in de goede richting.


Ik zou zeggen: Ga!!

De kaarten voor de afterparty hebben we aan Zwagers gegeven (ik ben benieuwd od ze nog zijn gegaan), want vier plaatsen zijn moeilijk te verdelen onder 6 volwassenen en 5 Dames. De Dames waren hierover wel ietswat gepikeerd, want het BN-gehalte was enorm en ze hadden best nog wel wat handtekeningen willen scoren...