Macaroni

Ikzelf ben dus gek op pasta's in allerlei vormen, maten, smaken, met of zonder vulling enzovoort. Hier in huis echter werd alleen maar spaghetti geblieft. Macaroni? He gatver! (Ik snap dat niet, want pasta is pasta. Het zal wel iets te maken hebben met mondgevoel ofzo) En als goed huismoeder maak ik klaar wat vader lekker vindt en houd ik rekening met wat kinders lusten.

Totdat... we op een mooie, zonnige dag in Sirmione aan het Gardameer kwamen. We gingen het Castello Scaligero bekijken, aten ijs en gingen lunchen bij Ristorante Grifone. Wat hebben we daar heerlijk gegeten! Ikzelf had o.a. coquilles met tijm. Een heel bijzonder lekkere combinatie die ik zeker zelf ook ga maken.

De Dames gingen voor de macaroni met een verse tomatensaus met basilicum. Op hun bord kwamen overheerlijke penne met een nog lekkerder saus. "Is dit macaroni?" vroeg manlief. "Ja, maar je zegt altijd dat je dat niet lust." "Ja, maar dit lust ik wel! Ik bedoelde met macaroni altijd die kleine wriemeldingetjes die ik vroeger thuis te eten kreeg, met smac of hamblokjes. Nou, die wriemeldingetjes (de elleboogjes van Honig) die moet ik ook niet, maar penne met een goeie tomatensaus echt wel.

En nu eten we dus gewoon macaroni... Uitje fruiten, knoflook en stukjes selderij erbij en twee blikken tomatenstukjes. Lekker laten sudderen. Minigehaktballetjes en gebakken champignons toevoegen en klaar is mama.